...η e-πέμπτη αταξία ακολουθεί τον Πορκιουπίνο στον Ασημένιο Δρόμο του Δάσους ως το ουράνιο τόξο...

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

με αφορμή ένα στίχο...


"για το λουλούδι που μαράθηκε"
Πρώτη Μαϊου 2010. Είχα πάει μια βόλτα με την οικογένειά μου στο Βοτανικό Κήπο. Εκεί άκουσα μια φράση που πιστεύω ότι θα τη θυμάμαι για όλη μου τη ζωή.
Περπατώντας προς στον αμπελόκηπο, είδαμε έναν κύριο που κλωτσούσε κάποια λουλούδια και τα έκοβε. Οι γονείς μου, τ΄αδέρφια μου κι εγώ σπεύσαμε να του κάνουμε παρατήρηση
-Τι λέει η πινακίδα; τον ρώτησε ο πατέρας μου
-Σιγά μωρέ, για ένα λουλούδι που΄κοψα και μαράθηκε; αποκρίθηκε αυτός
- Ναι, για το λουλούδι που μαράθηκε, απάντησε ο μπαμπάς μου
Γυρίσαμε στο σπίτι θυμωμένοι, αλλά εγώ σκεφτόμουν ακόμη τη φράση "για το λουλούδι που μαράθηκε". Πιστεύω ότι ήταν πολύ σωστή. Αν όλοι κόβαμε ένα λουλούδι την ημέρα, τότε δεν θα είχε απομείνει πράσινο πάνω στη γη.
Για να βοηθήσουμε το ίδιο μας το σπίτι, το περιβάλλον, θα πρέπει να αρχίσουμε κάνοντας κάτι μικρό, αλλά πολύτιμο...
Βαγγέλης

3 σχόλια:

δασκάλα Ε17 είπε...

σκέψεις του Βαγγέλη με αφορμή το στίχο του Τόλη Νικηφόρου από το ποίημα "ένα παιδί"...

κ.Τζούλια είπε...

Πριν λίγες μέρες ερχόμενη στο σχολείο, περνώντας από το Παλατάκι, ένα μεθυστικό νυχτολούλουδο, που ακόμα ήταν ολάνοιχτα τα άνθη του με μάγεψε... Χωρίς να το σκεφτώ έκοψα δυο από τα μωβ λουλούδια του, ένα για μένα κι ένα για την 5χρονη Ματίνα που θα περνούσε με τον μπαμπά της να με πάρει. Στο αυτοκίνητο όταν της το έδωσα, λέγοντάς της την ιστορία του, βρέθηκα αντιμέτωπη με την αλήθεια της. "Κυρία Τζούλια, το ξέρετε πως πονάνε τα λουλουδάκια όταν το κόβουμε;"
Οι δικαιολογίες που έδωσε ο μπαμπάς της,πως είναι εφήμερο λουλουδάκι και ζει μόνο μια μέρα... μ΄έβγαλαν για λίγο από τη δύσκολη θέση...
όμως στην ουσία στάθηκαν αφορμή ν΄αλλάξω στάση και να σκέφτομαι κάθε φορά που ένα λουλουδάκι με προκαλεί με την ομορφιά του να το κόψω...
Οι σκέψεις του Βαγγέλη ήρθαν να συμπληρώσουν αυτή μου την απόφαση...
Γιατί κάνοντας κάτι μικρό, τελικά κάνουμε κάτι μεγάλο!

Γιάννης Παπαθανασίου είπε...

Όπως ένα μικρό κακό (π.χ. ένα περιτύλιγμα σοκολάτας πεταμένο στο δρόμο) πολλαπλασιαζόμενο επί πολλούς ανθρώπους (που συνηθίζουν να το κάνουν) μεγιστοποιείται και μας "πνίγει", έτσι κι ένα μικρό καλό αντίστοιχα (όταν γίνεται επίσης από πολλούς) μπορεί να οδηγήσει στο μεγάλο!

Υ.Γ. Μακάρι σε τόσο "μικρά" πράγματα να εξακολουθούμε να έχουμε την ευαισθησία της παιδικής ηλικίας και ως μεγάλοι!

η ώρα στα δάση όλου του κόσμου