...η e-πέμπτη αταξία ακολουθεί τον Πορκιουπίνο στον Ασημένιο Δρόμο του Δάσους ως το ουράνιο τόξο...

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Ο Τόλης Νικηφόρου διαβάζει το ποίημά του "ένα παιδί" και η πέμπτη αταξία ζωγραφίζει...



γέμισε η τάξη μας με λέξεις και χρώματα σήμερα...
Ο ποιητής Τόλης Νικηφόρου μας αφιέρωσε το ποίημά του "Ενα παιδί" κι εμείς το είδαμε με τα δικά μας μάτια, αυτά της καρδιάς...
Τον ευχαριστούμε πολύ γι΄αυτό το μεγάλο δώρο και του αφιερώνουμε αυτό το βίντεο με τις ζωγραφιές μας.
Μακάρι όλοι οι μεγάλοι να σκέφτεστε πού και πού, αυτό το παιδί που κρύβετε μέσα σας... Ο κόσμος μας θα ήταν λίγο καλύτερος...

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ δακρύβρεχτο το βρήκα το ποίημα το οποίο αναφέρεται σε κάποιο παιδί που ως γνωστό τα παιδιά έχουν ένα μαγικό τρόπο τα μαύρα να τα κάνουν πολύχρωμα και να μας τα μεταδίδουν. Θέλω να πω ότι καλό θα ήταν κατά την ταπεινή μου γνώμη να αφήσουμε μακρυά από τα παιδιά τη μαυρίλα που εμείς οι ηλικιωμένοι νιώθουμε κατά καιρούς και μας δηλητηριάζει την ψυχή. Να τα προβληματίσουμε ΝΑΙ!! αλλά όλο αυτό να γίνει χ α λ α ρ ά.
Λίγη αισιοδοξία βρε παιδιά!!! κανέναν δεν έβλαψε.
Γωγώ

κ. Τζούλια είπε...

Αγαπητή Γωγώ,
οι ζωγραφιές των παιδιών και ο ενθουσιασμός του γι΄αυτό το ποίημα, καθώς και τα κείμενα που γράψανε στη συνέχεια με αφορμή αυτό το ποίημα, είναι η καλύτερη απόδειξη πως μόνο "δακρύβρεχτο" δεν είναι...
Αν και διαφωνώ ριζικά με την προσέγγιση του "χαλαρά", θεωρώ πως τα παιδιά πρέπει να προβληματίζονται σοβαρά για ό,τι συμβαίνει στον κόσμο μας και να αναπτύσσουν συνείδηση ενεργού πολίτη, (κάτι που η γενιά μας δεν κατάφερε...). Όσο για την αισιοδοξία, που είναι ευτυχώς έμφυτη στα παιδιά, αποκτάει άλλη διάσταση, όταν γίνεται σκέψη και δράση...

ria είπε...

συμφωνώ με την άποψη της κυρίας Τζούλιας.Είναι ένα ποίημα που μπορεί να αγγίξει ένα παιδί και να το θέσει στη διαδικασία να προβληματιστεί και να αναθεωρήσει κάποια πράγματα.Από μικρά τα παιδιά είναι καλό να έρχονται σε επαφή με την πραγματικότητα και τις αληθινές καταστάσεις της ζωής.Φυσικά δεν είπε κανείς πως δε χρειάζονται και τα πιο αισιόδοξα ποιήματα,το ένα δεν αναιρεί το άλλο...δεν πρέπει όμως να φτάσουμε στο σημείο να τα παρουσιάζουμε και όλα παραμυθένια.

η ώρα στα δάση όλου του κόσμου